Σαν σήμερα ντράπηκα

Σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου του 2008, ντράπηκα περισσότερο από ποτέ για την χώρα μου και για την κοινωνία μου. Όχι για τον θάνατο ενός παιδιού από έναν ένστολο δολοφόνο. Αναμενόμενο. Για την κατάσταση της ελληνικής αστυνομίας δεν ήταν ανάγκη να περιμένω τον Δεκέμβριο για να καταλάβω. Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν πολλά. Ποιος ξεχνάει τα πράσινα παπούτσια, την ζαρντινιέρα, τον ξυλοδαρμό κρατουμένων και μη, τους βιασμούς στα κρατητήρια, τις λαβές από τα παλούκια και τις ευθείες φονικές βολές των χημικών. Όλα αυτά συνέβησαν πριν από τον Αλέξη. Είχα λοιπόν χίλιους λόγους για να ντραπώ. Ο λόγος για τον οποίο ένιωσα την ντροπή ήταν άλλος. Ήταν άλλος και ίσως και ποιο σημαντικός. Η αιτία του κακού.

Νομίζω πως είναι τραγικό για έναν λαό που ζει σε μία τέτοια κοινωνική και πολιτική καθημερινότητα, καταπιεστική και εξευτελιστική, να χρειάζεται ένα νεκρό για να επαναστατήσει. Η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε, στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, έγινε την εβδομάδα που πέθανε ο Αλέξης. Αυτή φαίνεται θα ήταν η μοναδική αφορμή που μας δόθηκε όλα αυτά τα χρόνια. 

Έπρεπε κάποιος να πεθάνει για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και να κατέβουμε όλοι ενωμένοι στους δρόμους για να διεκδικήσουμε την αλλαγή;

Τα ξαναλέμε στην επόμενη δολοφονία.